Szczegóły recenzji

W podstawówce niewiele brakowało, abym nauczyła się tajemniczego zjawiska osmozy, jako że z zapalczywością nietypową dla siedmioletniego dziecka pochłaniałam książki. Zalewałam się łzami, siedząc z latarką pod kołdrą i czytając o Ani z Zielonego Wzgórza pochłanianej przez czarną otchłań rozpaczy, śmiałam się do rozpuku z pomysłów Tomka Sawyera, dorwałam nawet jeszcze wtedy niezrozumiałe dla mnie „Rozdziobią nas króki* wrony”, ale nic nie wciągnęło mnie tak, jak seria książek Alfreda Sżklarskiego o Tomku Wilmowskim. Z fascynacją poznawałam nowe miejsca, kultury… Mój luby śmieje się czasem, że jest z facetem, jest w tym trochę prawdy, bo wychowałam się na blokowisku zdecydowanie zmaskulinizowanym i pewne nawyki i podejście do niektórych spraw chcąc, nie chcąc przejęłam, jednakże mam jedną słabość- jestem kobietą i do tego cholernie empatyczną. Przez to niesamowicie zżywam się z bohaterami lektur i razem z nimi bardzo przeżywam całą fabułę. Do piątego tomu serii o Tomku Wilmowskim, tzn. „Tajemnicza wyprawa Tomka” mam niesamowity sentyment. Pomijając aspekt polityczny, który zrozumiałam dopiero sięgając do książki lata później, ta książka znaczy dla mnie wiele ze względów rodzinnych. U niektórych domowników mogłaby wywołać przeciwieństwo lokalnego patriotyzmu…
Dla tych, którzy nie czytali, wyjaśniam, iż ten tom dotyczy podróży na Syberię w celu uwolnienia zesłanego na Sybir kuzyna głównego bohatera i przy okazji złapania kilku dużych kotów. Wracając do tematu… Bujne opisy przyrody sprawiały, że dosłownie szłam krok w krok za Tomkiem i widziałam wszystko oczami autora. Czułam każdy zapach… tak, zapach. Zapach leśnej ściółki, świeżego śniegu, żywicy i smrekowych igieł. Teraz, gdy bliższy jest mi atlas i blok milimetrowy, daleka jestem od czytania stricte dla przyjemności i w natłoku codziennych spraw nie pamiętałam o tym, co kiedyś czytałam. Ale historia lubi się powtarzać i kiedy za sprawą mojego lubego skosztowałam tabaki od Bernarda, Fichtennadel, wszystko powróciło i znów jako siedmioletnia dziewczynka stałam w Syberyjskiej tajdze rozglądając się wokół czy nie ma w pobliżu żadnego tygrysa. Ta tabaka wywołała u mnie tyle cudownych uczuć, że nie sposób było się nią nie zachwycić. Jest drobno zmielona i nie drażni nosa, ma przyjemny jasno brązowy kolor i jest bardzo wilgotna. A jej smak… Arcydzieło! Już przy otwarciu prześlicznej tabakierki z bocznym suwaczkiem, dużym świerkiem na pierwszym planie, lasem, górami i miastem w tle, stylizowanej na staroświecką czuć jest ten niesamowity aromat. Zanim jeszcze otworzyłam i namiętnie obwąchiwałam pudełko, to miałam wrażenie, że wącham WcKaczkę, ale kiedy tylko tabaka znalazła się w moim nosie zmieniłam zdanie. Zamknęłam oczy i leżałam na lekko zmrożonej, aromatycznej ściółce, wokół mnie był ogromny iglasty las, który bombardował zapachem świeżego śniegu, żywicy i igieł. Fichtennadel, znaczy świerkowe igły i tu jak nikt Bracia Bernard zamknęli w dziesięciogramowym pudełeczku całą esencję lasu. Nie czuć ni krzty chemii, wszystko idealnie ze sobą współgra i tworzy mozaikę wspomnień, historii, piękna i aromatów. Polecam ją każdemu, bo warto, naprawdę warto. Cóż tu dużo mówić. Bezapelacyjnie należy jej się 5 gwiazdek. Raz jeszcze muszę podziękować Ralfowi za inspirację i namówienie do kupna tej tabaki.


*- pisownia oryginalna