Weiß-Blau Schmalzler

Schmalzler z wyczuwalnym smalcem lub olejem z dodatkiem mentolu. Smaczna, przeczyszcza nos mocno w moim przypadku, zostawiając go zatkanym trochę.

Weiss-Blau Schmalzler jest moim drugim po Jubilaums Snuff mentolowym halbschmalzlerem. Zapakowany jest w bernardową tabakierkę z bocznym suwakiem, okraszoną etykietą w bawarskich kolorach regionalnych.
Tabaka ma brązową barwę o średnim odcieniu, zmielenie i wilgotność również średnie w typowym Bernardowym stylu.
Aromat z tabakierki opisałbym w ten sposób: stonowane połączenie elementu chłodzącego z Zwiefachera oraz zapachu wędzonki i tytoniu z Amostrinhy.
Po zażyciu w nosie potwierdza się to co czuję z tabakierki. Chłodzący mentol zgrabnie komponuje się z tytoniem i wędzonką a w tle pojawiają się słodkie odcienie oraz jakby maślano słomowy akcent :)
Jeśli chodzi o czynnik orzeźwiający tej tabaki to w moim odczuciu jest słabszy od Jubilaums Snuff. Zaś ogólna moc tabaki porównywalna dla mnie jest z Zwiefacherem. Lekko, zwiewnie i przyjemnie :)
Weiss Blau to jak najbardziej udany produkt firmy Bernard, który może przypaść do gustu nie tylko miłośnikom marki ale także wszystkim fanom tabak mentolowo-orzeźwiających. Zdecydowanie warta spróbowania :)

Wyobraź sobie aromat schmalzlera. Następnie dodaj sporo mentolu. Teraz okraś tą mieszankę odrobiną kamfory. Pomieszaj wszystko dokładnie. W ten oto sposób otrzymasz produkt niezwykły i nietuzinkowy. Krótko mówiąc: Weiß-Blau. Łączy on w sobie to, co w schmalzlerach najlepsze, czyli przyciężkawy i smakowity tytoń. Na drugiej szali stawiając z kolei powiew świeżości i orzeźwienie. Ktoś mógłby stwierdzić, że z takiego połączenia nic dobrego nie może powstać. Nic bardziej mylnego.
Zacznę jednak od tabakierki. Posiada ona wszystko to co mają na standardzie inne produkty od Bernard Tabak. Jest charakterystyczny kształt jak w np. Klostermischung czy też Altbayerischer. Jest tu również bardzo użyteczny suwak z boku tabakiery. Design samej etykiety też jest całkiem "w pytkę". Podobają mi się te bawarskie biało-niebieskie romby. Na pewno jednego nie można opakowaniu zarzucić: braku przejrzystości.
A jak wrażenia po zażyciu? Jak najbardziej pozytywne! Aktorem pierwszoplanowym jest tu na pewno mentol. Skoro mentol jest głównym bohaterem, to zapach wędzonki najpewniej jest mistrzem drugiego planu. Nie ma aspiracji, żeby za wszelką cenę się ujawnić, tylko sobie delikatnie zaznacza swoją obecność, gdzieś tam w tle. Cały splendor spływa na mentol, który sprawia, że wyrób ten jest niezwykle łatwy i lekki w odbiorze. Proszek jest średnio wilgotny, ciemnobrązowy i drobno zmielony. Ma tendencję do zbijania się w małe grudki. Nie jest to jednak dużym problemem.
Jest to niewątpliwie tabaka godna polecenia. Stanowi swego rodzaju most, pomiędzy tradycyjnymi i teraźniejszymi produktami. Solidna niemiecka robota...

Weiß und blau (biały i niebieski), to kolory Bawarii – stolicy niemieckiego tabaczarstwa. Ułożone w szachownicę, stanowią centralny punkt herbu tegoż regionu, w orientacji poziomej zaś, składają się na bawarską flagę. To układ barw, który w dawnych wiekach zdobił rycerskie tarcze, który malowano na zbrojach, wyszywano na sztandarach. Zastosowanie herbowej symboliki, odwołanie do tradycji heraldycznej, do wrytego w umysł od urodzenia układu barw, to prosty i czytelny znak – to nasza (bawarska) tabaka, to wyrób stąd, to proszek przesiąknięty smakiem naszej, niemieckiej ziemi – wizytówka i tradycja, duma i charakter. Taki przekaz kieruje do nas producent tego schmalzlera. Komunikat prosty i jasny, lecz czytelny, wyraźny i wzmocniony, uduchowiony odwołaniem do narodowego oraz regionalnego patriotyzmu. Smak tabaki również jest nieskomplikowany – tytoń i kamfora. W doskonałych proporcjach, niczym idealnie pasujące do siebie pola biało-niebieskiej szachownicy, aromaty są nie za silne, lecz także nie mdłe – wyważone. Niemiecka precyzja, prostota i kunszt. Wyrób nieśmiertelny, ponadczasowy – ideał. Anglicy mają swojego Medyka, Niemcy – Weiß-Blau Schmalzler od Bernarda. I choć to potwornie wyświechtany banał, chciałoby się rzec, że najdoskonalsze są rzeczy najprostsze. Posłużę się jeszcze jednym, większym banałem. Tak sobie myślę, że padają rządy, ustroje, umierają imperia, wojny zmieniają świat, mijają lata, otaczająca nas rzeczywistość jest coraz bardziej skomplikowana, coraz trudniej ją zrozumieć i ogarnąć myślą, a młyny braci Bernard powoli, spokojnie, w odpowiednim rytmie, z rozmysłem i dostojnie mielą ten magiczny proszek, zamknięty w biało-niebieskich pudełkach. Naprawdę, nie obchodzi mnie czy to pół-, ćwierć-, czy może schmalzler full flavour. To czysto akademickie rozważania. Dla mnie, jest istotne że Weiß-Blau od Bernarda, to jedna z najlepszych klasycznych tabak, jakie kiedykolwiek próbowałem! I jeszcze to piękne „scharfes S” w nazwie.

Romby! Niebiesko-białe romby! Mnie kojarzą się z piłką nożną – lokalną jej „odmianą”. Faktura z szalików i jeszcze te pasujące do moich regionów barwy. Bardzo przyjemna część wizualna tego produktu i dlatego też stanowi też charakterystyczną i wyróżniającą się dla mnie „osnowę” tabaki.
Nie jest może specjalnie kunsztowna, ale całkiem ładna.
Tabakierka kojarzy się ze sportem, a sama tabaka z... Konigsprise'm. W wyglądzie nie ma żadnych różnic – brązowa, dość mocno zmielona (w porównaniu do schmalzlerów!) i nie tłusta, lecz „wilgotna”.
Podobieństwo to jest dalsze – smak. Przyzwoity, lecz wbrew temu, co przypuszczałem w recenzji „królewskiej” Weiss-Blau nie jest jednak lepsza. Owszem tak – można się przy niej zrelaksować, jest lekka, przyjemna i ma podobny smak.
Decydujące są tu mentol i kamfora, a dokładniej ich proporcje. Tytoń... Choć bez niego nie byłoby to samo to nie pełni on tu aż tak znaczącego dodatku. Stanowi raczej tło, uzupełnienie i dobry grunt pod kamforę, a mentol tą kompozycję „wygładza”.
W porównaniu do Konigsprise całość nie jest tak słodka, tylko raczej chłodna (aspekt fizyczny!) i bardziej odświeżająca.
Zalety obu tabak pozostają te same, lecz... inaczej zrównoważone.
Proszę mi wybaczyć, że tak często się odnoszę do tej tabaki, ale... muszę.
Reasumując: łagodząca, relaksująca, odświeżająca, lekka, „łatwa” i na pewno przyjemna, choć... Na wyższą notę nie zasługuje.

Dodam jeszcze, że konigsprise jest około trzy razy tańsza.

A na sam koniec wspomnę, że nie jest to wg mnie schmalzler, a półschmalzler to przesada – może to schmalzler w 1/5... W najlepszym przypadku, hm.
Biało-niebieska trafia do poczekalni.