Wiersze o tabace

[Filek]

Filek

Keymaster

Kilka ciekawych lirycznych utworów jakie udało mi się kiedyś znaleźć, a walają mi się na dysku 🙂

1. „Give Me Women, Wine, And Snuff”, John Keats.

Give me women, wine, and snuff
Untill I cry out „hold, enough!”;
You may do so sans objection
Till the day of resurrection:
For, bless my beard, they aye shall be
My beloved Trinity.

2. „Keats took snuff”?

So „Keats took snuff”? A few more years,
When we are dead or famous – eh?
Will they record our pipes and beers
And if we smoke cigars or clay?
Or will the world cry “Quantum suff”
To tattle such as “Keats took snuff”?

Perhaps some chronicler would wish
To know what whiskey we preffered
And if we ever dined on fish
Or only took the joint and bird
Such facts are quite as worthy stuff.
Good chronicler, as “Keats took snuff”.

3. „Snuff”, James Arbuckle

Though in some solitary pathless wild,
Where mortal never trod, nor nature smiled,
My cruel fate should doom my endless stay,
To saunter all my ling’ring life away,
Yet still I’ll have society enough,
While blest with with virtue, and a Pinch of Snuff;
Enough for me the conscious joys to find,
And silent raptures of an honest mind.

4. „The blessing of snuff”,
John Frissell Crellin, Esq., Deemster (i.e. Judge) in the Isle of Man, who died 21st June 1816, was a connoisseur in snuff, and quite at a loss if by accident he happened to be unprovided with his favourite. Once, when on the bench at Castletown, he had forgotten his box, on perceiving which, he despatched a message for it, and before its arrival wrote the following lines :-

You boast of the pleasures that friendship bestows,
And tell me it drives away care,
That it softens our sorrows, assuages our woes,
And blunts e’en the stings of despair.

I too have a friend, that can always impart
Enjoyments and comforts enough,
For, obtained, is the fondest desire of my heart,
When blest with abundance of snuff.

If heaven, in its wisdom, sends sources of grief,
I’m thankful the stock is no more;
I first take a pinch, and my heart finds relief,
Then I sneeze, and my troubles are o’er.

'Tis thus I with fortitude brave every storm,
When the winds of affliction blow rough;
Let the fugitive evil assume any form,
So it be not a famine of snuff.

In search after happiness men are perplexed,
But few can the goddess obtain;
Some place her in this world, and some in the next,
But the wisest conjectures are vain.

They may tell you the nymph loves the glitter of gold,
And dwells with the miser–such stuff!
No; my pocket has always been found her stronghold,
And her palace, a box of good snuff.

The lawyer so graye, ere he opens his plea,
In obscurity finds it is hid;
But the bright gloss of knowledge illumines his face,
As he gives the three taps on the lid.

E’en the judge on the bench hears the sound with delight,
Be his countenance ever so gruff;
He bids the stern sentence of judgment take flight,
And mercy inhales with the snuff.

Why then should poor mortals ever despair,
Or suffer from any rebuff,
When to free themselves quickly from all sorts of ease,
The infallible remedy’s snuff?

5. „Poem on snuff”, James Arbuckle, 1719

What strange and wond’rous virtue must there be
And secret charm, O Snuff, concealed in thee!
How bounteous Nature and inventive Art,
Bedecking thee, thus all their powers exert;
Their treasures and united skill bestow,
To set thine honours in a majestic show!
But oh, what witchcraft of a stronger kind,
Or cause too deep for human search to find,
Makes earth-bor weeds imperial man enslave,
Not little souls, but e’en the wise and brave!

When vapours swim before the eyes,
And cloud the dizzy brain,
Snoff, to dispell the mists applies,
Its quick enlivening grain.

With Snuff the beauteous Celia shades her face,
And adds a foil to every obvious grace’
Her lips, o’erspread with dusky Vigo, speak
The brighter colour on her lovely cheek;
Nay, underneath the tawny shade they wear,
The lips themselves more beautiful appear,
For beauty mask’d, like the great few who shun
The praise and honour of their merits won,
By how much it denies its own applause
Or seems but so to do, a greater draws.
For, apt to imagine more than is conceal’d
The fancy heightens every charm that’s veiled.

Let some the joys of Bacchus praise,
The vast delights which he conveys,
And pride them in their wine;
The piquant joy of feasting know,
But other gifts are mine.
Oh where shall I for courage fly?
Or what restorative apply?
A pinch be my resource;

Perchance the French are not polite,
And with my country wish to fight,
Then I must grieve perforce.
To soothe the mind in such an hour,
A pinch of snuff delights again,
And makes me view with great disdain,
And soothes my patriot grief.
Thus for the list of human woes,
The pangs each mortal bosom knows,
I find in snuff relief;
It makes me feel less sense of sorrow,
When modern bards their verses borrow,
And soothes my patriot grief.
Then let me sing the praise of snuff,
Give me, ye gods, I pray, enough;
Let others boast their wine;
And piquant joys of feasting know,
The bliss of snuff be mine.

[Filek]

Filek

Keymaster

6. „Sniff up thy snuff”, Johnny Macey

If you take snuff it surely shows
With waistcoat stained, and so’s your nose
But don’t ee fret, it ain’t so rough
No-one’s been known to die of snuff.
Sniff, sniff, sniff up thee snuff
There’s a snuff mine in Yatton got tons of the stuff.

Now Doctor Wills will cure all ills
Without no potions or no pills
He treats his patients like himself
To an ounce of snuff on National Health.
Sniff, sniff, sniff up thee snuff
There’s a snuff mine in Yatton got tons of the stuff.

Bride and groom on honeymoon
First time alone in double room
The bride blushed to her golden locks
When groom pulled out his old snuff box.
Sniff, sniff, sniff up thee snuff
There’s a snuff mine in Yatton got tons of the stuff.

When we get old and turning grey
No longer boasting twice a day
When time comes round to go to bed
You’ll take a pinch of snuff instead.
Sniff, sniff, sniff up thee snuff
There’s a snuff mine in Yatton got tons of the stuff.

Old Dan’l Kane who lived near Chew
When ee died were ninety-two
Ee took snuff since he were seven
So let us pray there’s snuff in heaven.
Sniff, sniff, sniff up thee snuff
There’s a snuff mine in Yatton got tons of the stuff.
Sniff, sniff, sniff up thee snuff
There’s a snuff mine in Yatton got tons of the stuff.

7. „Die Prise”, Wilhelm Busch

Der Herr Direktor sitzt beim Wein
und schaut gar sehr verdrießlich drein.

Das Auge schweift ins Grenzenlose;
die Hand greift nach der Tabaksdose.

Das wohlgeübte Fingerpaar
erfaßt soviel, als möglich war.

Und sparsam, selbst im Überfluß,
vertieft er sich in den Genuß.

Zwar fühlt er sich zunächst geniert,
weil er nur halbe Wirkung spürt.

Doch soll ein mildes Nasenreiben,
die Sache fördern und betrieben.

Auch wird das Sacktuch, blaugeblühmt,
als Nasenfeile sehr gerühmt.

Und hilft auch alles dieses nicht,
so hilft ein Blick ins Sonnenlicht.

Die Spannung steigt, der Drang wird groß, —
nur still! gebt acht! — gleich drückt er loß!

Haptschih! — Wer schnupft und dieses hört,
der findet es beneidenswert.

Denn was die Seele dumpf umhüllt,
wird plötzlich heiter, klar und mild.

Ja! — Sehr erheitert uns die Prise,
vorausgesetzt, daß man auch niese!

8. „Max und Moritz, fünfter Streich”, Wilhelm Busch

Wer in Dorfe oder Stadt
Einen Onkel wohnen hat,
Der sei höflich und bescheiden,
Denn das mag der Onkel leiden.
Morgens sagt man: „Guten Morgen!
Haben Sie was zu besorgen?”;
Bringt ihm, was er haben muß:
Zeitung, Pfeife, Fidibus.
Oder sollt’ es wo im Rücken
Drücken, beißen oder zwicken,
Gleich ist man mit Freudigkeit
Dienstbeflissen und bereit.
Oder sei’s nach einer Prise,
Daß der Onkel heftig niese,
Ruft man:”Prosit!” alsogleich.
„Danke!” – „Wohl bekomm’ es Euch!”

9. „To my nose”, Alfred Crowquill, 1834

Knows he that never took a pinch,
Nosey, the pleasure thence which flows_
Knows he the titillating joys
Which my nose knows?

Oh nose!I am as proud of thee
As any mountain of its snows:
I gaze on thee, and feel that pride
A Roman knows!

[Filek]

Filek

Keymaster

10. „Ich schau durch das schmutzige Glas”;

Ich schau durch das schmutzige Glas
wie zart die Frühlingsblumen sich erheben
aus meinenm Fudi dringt ein tönendes Gas
und sollte sogleich sachte davonschweben

Ich schreibe hier die nächste Strophe
auch wenn ich selber besser weiss
sie ist schlecht, anders gesagt eine Katastrophe
das schlägt mich aber noch lange nicht zum Greis

Noch still mich ärgernd über die letzten Zeilen
suche ich nach einer Diskussionsbasis
sonst ohne Sinn werde ich hier die Stunden verweilen
hmm, eigentlich hätte ich Lust auf ein Eis mit Cassis

So kann das Leben sein
voller Überraschungen und Frauen
doch was nur für mich allein?
Antwort: Geduld und Kaugummi kauen

Doch sollte das Warten mal ein Ende finden
finde nicht erst, wenn du nicht mehr suchst
die Träume werden zwar so schnell nicht verschwinden
es hilft aber nichts, wenn du alles verfluchst

Auf gute Worte folgen meist auch Taten
darum lasst darauf nicht lange warten
lasst euch verführen zur Abzahlung der Raten
mit Schnupfen auf alle erdenklichen Arten

Noch immer sitz ich hier, allein
meine Gedanken gehen tief und weit
ich glaub ich nehm ein Schnüpfelein
und geb meinen Problemen noch ein wenig Zeit

Amen.

11. „Kegelschnupf”, Christoph Bächtiger v/o Bombe

Mer schiebed höt en ruigi Chogle,
denn mer send secher kei Doble.

Vor em Schoss en rächti Priise,
dass mer’s ned möged vermiese.

Denn ziend mer ufe de Schnuderpfupf,
dänked, es sett es Säuli sii,
ond nämed en neui Priise debi.

Das lüüted wie d’Glogge det vore,
i euse Ohre,
so düend mer üs i de Nase bohre.

Bögi, schnögi schnupf de Priis,
denn mer gwönned secher en Pris!

12. „S’Heidi”, Pfau bem Heidi im Rest. Pilatus

Wenn de Peter s’Heidi verfüert, esch er en lengge,
er jagt ere en Priis e Zengge.

De Öhi tued das scho lang tschegge
au er tued de Peter es Gras legge.

Drom met ere Priise tued alles glenge,
meteme Schnopf cha au Klara weder Gepfel erklemme.

Verchauft het s’Gschäft de Herr Sesemann
wel er jetzt au schnopfe chann.

Ond die Gschecht het au en Moral:
Wenn alles schnopft, esch alles OK im Tal.

13. ON THE MARQUIS OF ANNADALE’S CONVEYING ME A PRESENT OF GUINEAS
IN MY SNUFF-BOX AFTER HE HAD TAKEN ALL MY SNUFF, Allan Ramsay, 1728

The chief requir’d my snishing-mill,
And well it was bestow’d;
The Patron, with the rarest skill,
Turn’d all the snuff to gowd!

Gowd stampt with royal Anna’s face,
Piece after piece came forth;
The pictures smiled, gi’en with such grace
By ane of so much worth.

Sure thus the patronising Roman
Made Horace spread the wing:
Thus Dorset by kind deeds uncommon
Rais’d Prior up to sing.

That there are Patrons yet for me
Here’s a convincing proof;
Since Annadale gives gowd as free
As I can part with snuff!

14. IN PRAISE OF SNUFF, William Woty, 1760

Oh Snuff! our fashionable end and aim!
Strasburgh, Rappee, Dutch, Scotch! whate’er thy name;
Powder celestial! Quinessence divine!
New joys entrance my soul while thou art mine!
Who takes – who takes thee not! Where’er I range
I smell thy sweets from Pall Mall to the Change.
By thee assisted, ladies kill the day,
And breathe their scandal o’er their tea;
No less they praise thy virtues when in bed.
One pinch of thee revives the vapoured head,
Removes the spleen, removes the qualmish fit,
And gives a brisker tone to female wit,
Warms in the nose, refreshes like the breeze,
Glows in the head, and tickles in the sneeze,
Without it, Tinsel, what would be thy lot!
What, but to strut neglected, and forgot!
In vain thy dress, in vain thy trimmings shine,
If the Parisian snuff-box be not thine.
Come to my nose, then, Snuff, nor come alone,
Bring taste with thee, for taste is all thy own.

15. FIVE REASONS FOR TAKING SNUFF

When strong perfumes and noisome scents,
The suffering nose invade
Snuff, the best of the Indian weeds, presents
Its salutary aid.

When vapours swim before the eyes,
And cloud the dizzy brain,
Snuff, to dispel the mist, applies
Its quick enlivening grain.

When pensively we sit or walk,
Each social friend away,
Snuff best supplies the want of talk,
And cheers the lonely dayn

The hand, like alabaster fair,
The diamonds sparkling pride,
Can ne’er so gracefully appear,
If snuff should be denied.

E’en commerce, name of sweetest sound
To every British ear,
Must suffering droop, should snuff be found
Unworthy of our care.

For ev’ry pinch of snuff we take
Helps trade in some degree;
As smallest drops of water make
The vast unbounded.

16. William Cowper, June 22, 1782

My dear friend,
If reading verse be your delight,
Tis mine as much, or more, to write;
But what we would, so weak is man,
Lies of remote from what we can.
For instance , at this very time,
I feel a wish, by cheerful rhyme
To soothe my friend, and, had I power,
To cheat him of an anxious hour;
Not meaning (for I must confess,
It were but folly to suppress)
His pleasure, or his good alone,
But squinting partly at my ownn
But though the sun is flaming high
I’th’ centre of yon arch, the sky,
And he had once (and who but he?)
The name for setting genius free,
Net whether posts of past days
Yielded him undeserved praise,
And he by no uncommon lot
Was famed for virtues he had not;
Or whether, which is like enough,
His higness may have taken huff,
So seldom sought with invocation,
Since it has been the reigning fashion
To disregard his inspiration,
I seem no brighter in my wits,
For all the radiance he emits,
Than if I saw, through midnight vapour,
The glimm’ring of a farthing taper.
T’accelerate a creeping pen!
Quod caput, cerebrum et cranium
Pondere liberet exosos,

'Tis here; this oval box well fill’d
With best tobacco finely mill’d,
Beats all Anticyra’s pretences
To disengage th’encumbered senses.
Oh Nymph of Transatlantic Fame,
Whereger thy haunt, whate’er thy name,
Whether reposing on the side
Of Orinoco’s spacious tide,
Or listening with delight not small
To Niagra’s distant fall,
'Tis thine to cherish and the feed
The pungent nose-refreshing weed,
Which, whether pulverized it gain
A speedy passage to thy brain,
Or whether, touch’d withfire, it rise
In circling eddies to the skies,
Does thought more quicken and refine
Than all the breath of all the Nine –
Forgive the Bard, if Bard he be,
Who once too wantonly made free,
To touch with a satiric wipe
That symbol of thy power, the pipe;
So may no blight infest thy plains,
And no unseasonable rains,
And so may smiling Peace once more
Visit America’s sad shore;
And thou, secure from all alarms
Of thund’ring drums and glitt’ring arms,
Rove unconfin’d beneath the shade
Thy wide expanded leaves have made;
So may thy votaries increas,
And fumigation never ceasen
May Newton with renew’d delights
Perform thy odiferous rites,
While clouds of incense half divine
Involve thy disappearing shrine;
And so may smoke-inhaling Bull
Be always filling never full.

16. IN PRAISE OF SNUFF, [Rev. William King, 1788]

Before I budge an inch
I hail Aurora with a pinch;
After three cups of morning tea
A pinch most grateful is to me
If I on ancient classics pore,
Or turn their learned pages o’er
I take a pinch at every pause,
A tribute of my just applause.
Whene’er I dip in page historic,
Or pass an hour in with Yorick,
I relish more each paragraph
If seasoned with a pinch and laugh.
Or, if discussing subjects curious,
I revel in a pinch luxurious;
E’en joyous friends, and claret rosy
Whate’er I do, where’er I be,
My social box attends on me;
It warms my nose in winter’s snow,
Refreshes 'midst midsummer’s glow;
Of hunger sharp it dulls the edge,
And softens grief as some alledge.
Thus, eased of care or any stir,
I broach my freshest cannister;
And freed from trouble, grief or panic,
I pinch away in snuff balsamic.
For rich or poor, in peace or strife,
It smooths the rugged path of life.

17. TO MY PEARL SNUFF-BOX, Bernard Barton , 1818

Memento of moments recurr’d to with pleasure;
Of hours when fancy and friendship were free;
Deposit most dear of a snuff-taker’s treasure;
Thou shalt not pass unsung or unhonour’d by me.
Though nonsensical nicety dirty may deem thee,
And folly survey thee with scorn,
As a friend and companion I love and esteem thee;
Like the rose in thy perfume, but lacking its thorn.
And more to my partial taste to endear thee,
Thou wast given me by one, whose remembrance must blend
With my thoughts when I touch, and I feel when th’art near me,
Th’art a talisman to put me in mind of a friend.
But thy beauties alone might well purchase thy praise,
Of a muse more melodious, more lofty than mine;
For each way that I turn thee, the eye, while it gazes,
Sees varying shades, on thy surface combine: –
Now white as the wing of the dove is thy whiteness,
Anon thou art bluish, yellowish and green;
One minute th’art dull; the next beaming with brightness,
Like a light fleecy cloud is thy silvery sheen: –
Fair Flora has fondly and sportively crown’d thee,
With trophies engraven her triumphs to tell;
Plutus provided the lip that runs round thee;
And Neptune or Thetis has furnish’d thy shell.

Combining such charms, and containing a treasure,
Which the nerveless or noseless alone can disdain:
I regard thee with feelings of pride and of pleasure,
And at every fresh pinch I could praise thee again.
Thou and I, though but recently known to each other,
Are pledged not sever „till death do us part”;
And we’ll jog on together, as brother with brother,
For I cannot but love thee, mere toy that thou art: –
Why should I not thee, and crown thee with laurel?
Th’art a friend whom no censure or slander can touch,
Ever prompt to give pleasure, too quiet to quarrel;
Of how few amongst men can the Muse say as much!

18. A PINCH OF SNUFF

With mind or body sore distrest,
Or with repeated cares opprest,
What sets the aching heart at rest?
A pinch of snuff!

Or should some sharp and gnawing pain
Creep round the noddle of the brain,
What puts all things right again?
A pinch of snuff!

When tongue and speech together fail,
What helps old laies in their tale,
And adds fresh canvas to their sail?
A pinch of snuff!

Or when some drowsy parson prays,
Or still more drowsy people gaze,
What opens their eyelids with amaze?
A pinch of snuff!

A comfort which they can’t forsake,
What is it some would rather take?
Than good roast beef, or rich plum cake?
A pinch of snuff!

What warms without a conflagration,
Excites without intoxication,
And rouses without irritation?
A pinch of snuff!

Then let us sing in praise of snuff,
And call it not such „horrid stuff”,
At which some frown, or even cough
And seem to flinch

But when a friend presents a box,
Avoid the scruples and the shocks
Of him who laughs, and her who mocks,
And take a pinch!

19. ON GERARD TAKING SNUFF, D.J.P, 1983

The finger and the thumb oppose,
And in co-operation frame
A pinch, to carry to the nose
And so present for just acclaim,
An ochre fine-ground snuff.

Yet think not of the ground is this,
But stolen from Olympian groves,
Methinks a metamorphosis
Of some lady-love of Jove’s,
And so a twice crowned stuff.

The nostril never did receive
A benediction more refined;
And never did mankind achieve
A benefice of nobler kind,
And here ’tis found enough.

20. IN PRAISE OF SNUFF, D.J.P. & G.M.Foley, 1983

In sing the love of fine-mill’d snuff:
A gentlemanly creed.
Who knows thee not, knows not enough,
O gentle nose-caressing stuff,
Who knows the tawny weed!

O wond’rous nose-refreshing balm,
Indeed I love thee well:
With p_tetheke in my palm,
A pinch restores a shattered calm –
A fragrant non-pareil.

And as the rankness of this earth
Thy Elysian scent removes,
So when of laughter life is dearth,
Then thy charm restores our mirth,
Disconsolance reproves.

What inspiration from thee flows,
Thou art our dusky Muse,
With gift of poetry and prose
In scent of cinammon and rose,
To those who know thy use.

Memnosyne’s dust educes
Fonder reverie;
As Ph_bus from the dust educes
Rainbows and as love infuses
Sweeter memory.

O condiment to deeper thought,
Companion to reflection;
The fleestest imagery’s thou’st caught,
Inspiration comes unsought,
Beguiling my affection.

Companion in my social hour,
Just tribute to my friends,
A curfew to love’s witching power,
For, if he should acquaintance sour,
A pinch will make amends.

An alchemy is working here
On a jewel from Flora’s crown,
To make a powder to endear
A user to his tabatiere
And stain his nostril brown!

[Patryk Mączka]

Patryk Mączka

Participant

Poezja o tabace wow kolejny szok:)

[Patryk Mączka]

Patryk Mączka

Participant

Poezja o tabace wow kolejny szok:)

[Filek]

Filek

Keymaster

21.

Snuff’s my delight! let other youths declare
Their minds to Celia or to Chloe fair :
Let them in sportive glee lead down the dance,
And shyly steal the love-inspiring glance ;
Beauty and all its charms are foolish stuff,
If you compare it to a pinch of snuff
No more let music pour its soothing strain,
Or teach in echoes mountains to complain ;
[nrapt the soul with soft melodious thrill,
And make the senses act against the will ;
Say, can it equal with its power divine,
The pleasing sound of Take a pinch of mine!

[Filek]

Filek

Keymaster

21.

Snuff’s my delight! let other youths declare
Their minds to Celia or to Chloe fair :
Let them in sportive glee lead down the dance,
And shyly steal the love-inspiring glance ;
Beauty and all its charms are foolish stuff,
If you compare it to a pinch of snuff
No more let music pour its soothing strain,
Or teach in echoes mountains to complain ;
[nrapt the soul with soft melodious thrill,
And make the senses act against the will ;
Say, can it equal with its power divine,
The pleasing sound of Take a pinch of mine!

[Filek]

Filek

Keymaster

21.

Snuff’s my delight! let other youths declare
Their minds to Celia or to Chloe fair :
Let them in sportive glee lead down the dance,
And shyly steal the love-inspiring glance ;
Beauty and all its charms are foolish stuff,
If you compare it to a pinch of snuff
No more let music pour its soothing strain,
Or teach in echoes mountains to complain ;
[nrapt the soul with soft melodious thrill,
And make the senses act against the will ;
Say, can it equal with its power divine,
The pleasing sound of Take a pinch of mine!

[axell147]

axell147

Participant

22.
[…]
Robak wsparty na stole wpółgłośno rozprawiał,
Tłum szlachty go otaczał i uszy nadstawiał,
I nosy ku księdzowskiej chylił tabakierze;
Brano z niej, i kichała szlachta jak możdzerze.
Reverendissime, rzekł kichnąwszy Skołuba,
To mi tabaka, co to idzie aż do czuba;
Od czasu jak nos dźwigam (tu głasnął nos długi),
Takiej nie zażywałem (tu kichnął raz drugi);
Prawdziwa bernardynka, pewnie z Kowna rodem,
Miasta sławnego w świecie tabaką i miodem.
Byłem tam lat już…a Robak przerwał mu: na zdrowie
Wszystkim Waszmościom, moi Mościwi Panowie!

Co się tabaki tycze, hem, ona pochodzi
Z dalszej strony, niż myśli Skołuba Dobrodziej;
Pochodzi z Jasnej Góry; księża paulinowie
Tabakę taką robią w mieście Częstochowie,
Kędy jest obraz tylu cudami wsławiony
Bogarodzicy Panny, Królowej Korony
Polskiej; zowią ją dotąd i Księżną Litewską!
Koronęć jeszcze dotąd piastuje królewską,
Lecz na Litewskim Księstwie teraz syzma siedzi!”;
Z Częstochowy? rzekł Wilbik, byłem tam w spowiedzi,
Kiedym na odpust chodził lat temu trzydzieście;
Czy to prawda, że Francuz gości teraz w mieście,
Że chce kościół rozwalać i skarbiec zabierze,
Bo to wszystko w Litewskim stoi Kuryjerxe?
Nieprawda, rzekł Bernardyn, nie, Pan Najjaśniejszy
Napoleon katolik jest najprzykładniejszy;
Wszak go papież namaścił, żyją z sobą w zgodzie
I nawracają ludzi w francuskim narodzie,
Który się trochę popsuł; prawda, z Częstochowy
Oddano wiele srebra na skarb narodowy
Dla Ojczyzny, dla Polski; sam Pan Bóg tak każe,
Skarbcem Ojczyzny zawsze są Jego ołtarze;
Wszakże w Warszawskim Księstwie mamy sto tysięcy
Wojska polskiego, może wkrótce będzie więcej,
A któż wojsko opłaci? czy nie wy, Litwini?
Wy tylko grosz dajecie do moskiewskiej skrzyni
Kat by dał, krzyknął Wilbik, gwałtem od nas biorą”;
[…]

[axell147]

axell147

Participant

22.
[…]
Robak wsparty na stole wpółgłośno rozprawiał,
Tłum szlachty go otaczał i uszy nadstawiał,
I nosy ku księdzowskiej chylił tabakierze;
Brano z niej, i kichała szlachta jak możdzerze.
Reverendissime, rzekł kichnąwszy Skołuba,
To mi tabaka, co to idzie aż do czuba;
Od czasu jak nos dźwigam (tu głasnął nos długi),
Takiej nie zażywałem (tu kichnął raz drugi);
Prawdziwa bernardynka, pewnie z Kowna rodem,
Miasta sławnego w świecie tabaką i miodem.
Byłem tam lat już…a Robak przerwał mu: na zdrowie
Wszystkim Waszmościom, moi Mościwi Panowie!

Co się tabaki tycze, hem, ona pochodzi
Z dalszej strony, niż myśli Skołuba Dobrodziej;
Pochodzi z Jasnej Góry; księża paulinowie
Tabakę taką robią w mieście Częstochowie,
Kędy jest obraz tylu cudami wsławiony
Bogarodzicy Panny, Królowej Korony
Polskiej; zowią ją dotąd i Księżną Litewską!
Koronęć jeszcze dotąd piastuje królewską,
Lecz na Litewskim Księstwie teraz syzma siedzi!”;
Z Częstochowy? rzekł Wilbik, byłem tam w spowiedzi,
Kiedym na odpust chodził lat temu trzydzieście;
Czy to prawda, że Francuz gości teraz w mieście,
Że chce kościół rozwalać i skarbiec zabierze,
Bo to wszystko w Litewskim stoi Kuryjerxe?
Nieprawda, rzekł Bernardyn, nie, Pan Najjaśniejszy
Napoleon katolik jest najprzykładniejszy;
Wszak go papież namaścił, żyją z sobą w zgodzie
I nawracają ludzi w francuskim narodzie,
Który się trochę popsuł; prawda, z Częstochowy
Oddano wiele srebra na skarb narodowy
Dla Ojczyzny, dla Polski; sam Pan Bóg tak każe,
Skarbcem Ojczyzny zawsze są Jego ołtarze;
Wszakże w Warszawskim Księstwie mamy sto tysięcy
Wojska polskiego, może wkrótce będzie więcej,
A któż wojsko opłaci? czy nie wy, Litwini?
Wy tylko grosz dajecie do moskiewskiej skrzyni
Kat by dał, krzyknął Wilbik, gwałtem od nas biorą”;
[…]

[axell147]

axell147

Participant

22.
[…]
Robak wsparty na stole wpółgłośno rozprawiał,
Tłum szlachty go otaczał i uszy nadstawiał,
I nosy ku księdzowskiej chylił tabakierze;
Brano z niej, i kichała szlachta jak możdzerze.
Reverendissime, rzekł kichnąwszy Skołuba,
To mi tabaka, co to idzie aż do czuba;
Od czasu jak nos dźwigam (tu głasnął nos długi),
Takiej nie zażywałem (tu kichnął raz drugi);
Prawdziwa bernardynka, pewnie z Kowna rodem,
Miasta sławnego w świecie tabaką i miodem.
Byłem tam lat już…a Robak przerwał mu: na zdrowie
Wszystkim Waszmościom, moi Mościwi Panowie!

Co się tabaki tycze, hem, ona pochodzi
Z dalszej strony, niż myśli Skołuba Dobrodziej;
Pochodzi z Jasnej Góry; księża paulinowie
Tabakę taką robią w mieście Częstochowie,
Kędy jest obraz tylu cudami wsławiony
Bogarodzicy Panny, Królowej Korony
Polskiej; zowią ją dotąd i Księżną Litewską!
Koronęć jeszcze dotąd piastuje królewską,
Lecz na Litewskim Księstwie teraz syzma siedzi!”;
Z Częstochowy? rzekł Wilbik, byłem tam w spowiedzi,
Kiedym na odpust chodził lat temu trzydzieście;
Czy to prawda, że Francuz gości teraz w mieście,
Że chce kościół rozwalać i skarbiec zabierze,
Bo to wszystko w Litewskim stoi Kuryjerxe?
Nieprawda, rzekł Bernardyn, nie, Pan Najjaśniejszy
Napoleon katolik jest najprzykładniejszy;
Wszak go papież namaścił, żyją z sobą w zgodzie
I nawracają ludzi w francuskim narodzie,
Który się trochę popsuł; prawda, z Częstochowy
Oddano wiele srebra na skarb narodowy
Dla Ojczyzny, dla Polski; sam Pan Bóg tak każe,
Skarbcem Ojczyzny zawsze są Jego ołtarze;
Wszakże w Warszawskim Księstwie mamy sto tysięcy
Wojska polskiego, może wkrótce będzie więcej,
A któż wojsko opłaci? czy nie wy, Litwini?
Wy tylko grosz dajecie do moskiewskiej skrzyni
Kat by dał, krzyknął Wilbik, gwałtem od nas biorą”;
[…]

[Darek Malanowski]

Darek Malanowski

Participant

To tak bardziej o tabakierze ale też z tabaką związane

Była wielka dysputa ze starym młokosa,
Czy nos dla tabakiery, czy ona dla nosa,
Na złotnika sąd przyszedł; bezwzględny a szczery
Dał wyrok nieodwłocznie: „Nos dla tabakiery!”;
Ignacy Krasicki
Co racja to racja 🙂

[Darek Malanowski]

Darek Malanowski

Participant

To tak bardziej o tabakierze ale też z tabaką związane

Była wielka dysputa ze starym młokosa,
Czy nos dla tabakiery, czy ona dla nosa,
Na złotnika sąd przyszedł; bezwzględny a szczery
Dał wyrok nieodwłocznie: „Nos dla tabakiery!”;
Ignacy Krasicki
Co racja to racja 🙂

[Darek Malanowski]

Darek Malanowski

Participant

To tak bardziej o tabakierze ale też z tabaką związane

Była wielka dysputa ze starym młokosa,
Czy nos dla tabakiery, czy ona dla nosa,
Na złotnika sąd przyszedł; bezwzględny a szczery
Dał wyrok nieodwłocznie: „Nos dla tabakiery!”;
Ignacy Krasicki
Co racja to racja 🙂

[Kacper ***]

Kacper ***

Participant

Moja proza , wiem , że słabe ale cóż .

Kiedy wciągam se tabakę , myślę sobie . O bracie , ile lat minęło już , kiedy wciągam ten diabelski „kurz” .
Ta przyjemność snuffania – czynność nie do odwołania .
Hej siostro , hej no bracie syp mi tutaj tą tabakę dużo kombinacji ujrzysz w tym staropolskim zwyczaju .
Tabakę zażywaj stale nie patrząc na rurkowe obyczaje
w końcu świętą prawdą jest by tradycje przekazywać , przekazuj innym zaszczyt ten
Mmm uczucie nie do opisania , Zachęcam wszystkich do tabaki zażywania !

[Author]

Posts