Myślę, że kolejne znalezisko ucieszy Cię Mateuszu w równym stopniu.
Tekst pochodzi z jednego z pierwszych podręczników do chemii organicznej wydanego w 1857 roku przez pana Williama Allena Millera pt. „Elements of ChemistryI” Tekst był trudny do tłumaczenia, ale myślę, że dobrze oddałem najważniejsze informacje, o tym jak kiedyś wyglądała fermentacja tytoniu.
O zawartości nikotyny:
Ilość tego alkaloidu jest różna, w zależności od gatunku tytoniu. Francuski tytoń zawiera od 7-8%, Virginia od 6 – 7%, Maryland i Havannah nie więcej niż 2% nikotyny, co jest także ilością nikotyny w przeciętnej tabace otrzymanej z danego tytoniu.
Przygotowywanie tabaki:
Liście tytoniu są rozkładane cienką warstwą na kamiennej posadzce i nawilżane wodnym roztworem chlorku sodu (NaCl), ilość użytego roztworu zależy od ilości tytoniu i wynosi jedną piątą jego wagi. Nawilżone liście są następnie cięte w bloki, a później usypywane w prostokątne hałdy, o wadze od czterdziestu do pięćdziesięciu ton. Sterty stopniowo zaczynają fermentować, temperatura w ich wnętrzu może dochodzić do 170 stopni (nie wiadomo o jakie chodzi stopnie – Jelcyn), ale zazwyczaj nie przekracza 140. Jeśli temperatura będzie zbyt wysoka, niektóre części masy mogą ulec zwęgleniu. Najlepszymi porami na przeprowadzenie całego procesu, który wymaga uważnej obserwacji temperatury, są wiosna i jesień. W przeciągu pięciu, sześciu miesięcy temperatura stabilizuje się, po czym zaczyna spadać. Po tym czasie hałdy są otwierane, a przefermentowana masa zostaje przeznaczona do zmielenia. Jasnobrązowy i stosunkowo suchy proszek, jaki zostaje otrzymany, jest następnie mieszany z wodnym roztworem chlorku sodu (w ilości 4/10 wagi proszku tytoniowego) i przepuszczany przez sito, aby zapewnić jednolite nawilżenie całej masy. Następnie jest pakowany do dębowych skrzyń mogących pomieścić od dwudziestu pięciu do pięćdziesięciu ton materiału. Tytoń pozostaje w skrzyniach od dziewięciu do dziesięciu miesięcy, gdzie przechodzi drugą fermentacje, podczas której temperatura wewnątrz masy waha się pomiędzy 120 a 130 stopniami. Podczas tego procesu tytoń nabiera dobrze nam znanego ciemno-brązowego koloru i zyskuje odpowiedni aromat. Cała masa jest jednak daleka od jednolitej jakości, dlatego jest przenoszona do drugiej skrzyni, w której tytoń z różnych części pierwszej skrzyni jest mieszany ze sobą. Po upływie dwóch miesięcy sterta jest ponownie mieszana, a jeśli zachodzi taka konieczność, to jest przenoszona do kolejnej skrzyni, gdzie cały proces mieszania jest ponawiany. Gdy masa zostaje uznana za odpowiednio dojrzałą, zawartość różnych skrzyń jest mieszana w ogromnym pomieszczeniu mogącym pomieścić do 350 ton tabaki. Masę pozostawia się tam na sześć tygodni, aby uzyskała jednolitą jakość. Ostatecznie masę pakuje się w beczki i sprzedaje. Cały proces produkcji trwa od osiemnastu do dwudziestu miesięcy.
Podczas fermentacji dwie trzecie nikotyny ulega zniszczeniu. Mała część porcji nikotyny, która pozostaje, występuje w stanie nie związanym, natomiast zdecydowana większość pozostaje w formie octanu (podczas fermentacji wydziela się pewna ilość kwasu octowego). Część rozłożonej nikotyny przechodzi w węglan amonu, który częściowo zostaje wchłonięty przez tabakę. Stopniowe ulatnianie się tej soli wzmacnia przechodzenie nikotyny w parę, co nadaje tabace ostry, wyrazisty zapach, za który to jest ceniona. Proporcje kwasu cytrynowego i jabłkowego ulegają zmniejszeniu podczas fermentacji, co sprawia, że tabaka ma odczyn zasadowy. Ponadto podczas tego procesu wydziela się pewna ilość specyficznego olejku eterycznego. Rożne ilości tego olejku warunkują różnice w smaku różnych tabak. Ilość azotanu potasu, która jest obecna w świeżym tytoniu przechodzi niezwiązana do tabaki.
Warto wspomnieć o tym, iż tytoń jest jedną z najbardziej wyczerpujących roślin i może być hodowany na każdej glebie, ponieważ wyczerpuje do końca olbrzymie ilości składników mineralnych (ich zawartość w popiele nie jest mniejsza niż w 21% zawartości w suchym liściu. Wśród nich kwas azotowy stanowi ponad 2% suchej masy liścia, natomiast sole potasu stanowią ponad jedną trzecią soli pozostałych w popiele.)